ZUCHT
Of je nu wel of niet geboren wordt.
Het maakt niet eens zo veel verschil.
Gemeten in de tijd zijn we een zucht.
Een vloek, een zegen, een juweel.
In deze van tranen doordrenkte ruimte
noemde ooit een uitvaartleidster de aula
waar we normaal gesproken bijeenkomen om afscheid te nemen
van iemand die, of hij nu goed of niet goed leefde
een leeftijd bereikte waarvan je kunt zeggen:
het is gebeurd, gedaan, het is geweest.
Vandaag kunnen we zo niet spreken.
Vandaag is alles tevergeefs.
Jij bent alleen maar zo veel weken, maanden rondgedragen.
Verwekt in verwarrende omstandigheden werd je
amper geboren, je navelstreng net doorgeknipt.
Zo jong, zo jong: je kreeg een luier van de Lidl om
een rompertje van de Primark aan en dat was dat.
In een oranje tas gestopt en weggebracht.
Ik ken niet eens je naam
zo je die al is gegeven. Je diepste naam
die alleen je moeder heeft gedacht.
Denk maar hard
aan wat je allemaal bespaard is gebleven
lieve, kleine, vergeefse ziel,
voor wie je liefhebt zul je heten.
Wij kunnen dat niet zijn. In je onbestaan.
In je nietleven. Wij mogen je niet weten.
Voor het leven op de vlucht.
Lieve, kleine, oude ziel, er wordt op je gewacht.
Gemeten in de tijd een zucht.
Rust zacht.
**
(Verslagen van eenzame uitvaarten worden in opdracht van Stichting De Eenzame Uitvaart geschreven en vallen buiten de verantwoordelijk- en aansprakelijkheid van de aangesloten gemeenten) GA VERDER NAAR VERSLAG