Eenzame uitvaart #293, verslag

Vrijdag 3 januari 2025, 10:30 uur
Ename Uitvaartcentrum, Amsterdam
Dichter van dienst: Kira Wuck
Auteur verslag: Joris van Casteren

André Rieu

Een buurman keek op 23 december door het raam en zag iemand liggen. In de hal van de woning aan de Amsterdamse Spaarndammerstraat. De politie kwam, rechercheurs onderzochten de boel.

De dode had geen paspoort op zak, wel een Oyster-kaart, waarmee je in Londen gebruik maakt van het openbaar vervoer. Op de Oyster-kaart stond een naam.

De huurder van de woning had dezelfde achternaam. En toch kon het de huurder niet zijn. Die was namelijk al overleden. De uitvaart, die net niet eenzaam schijnt te zijn geweest, had al plaatsgevonden.

Na wat gepuzzel kwam vast te staan dat het de broer van de eerder overleden bewoner betrof, meneer M., geboren op 20 april 1961 in Glasgow.

Ondanks zijn beroerde gezondheid – meneer M. kampte met een longaandoening – was hij naar Amsterdam gekomen om de woning van zijn broer leeg te halen en diens zaakjes af te handelen. Hij werd onwel, stierf zonder dat iemand het in de gaten had en lag een poosje onopgemerkt dood.

*

Meneer M. was niet getrouwd en heeft voor zover bekend geen kinderen. Of hij een beroep uitoefende en waar hij precies verbleef in Londen is onduidelijk. Wel is er nog een zus, ze woont ook in het Verenigd Koninkrijk.

De zus wenst niet bij de uitvaart betrokken te zijn. Ze wil ook niets over haar broer vertellen, behalve dat hij een longaandoening had. ‘Ze hadden al langere tijd geen contact na wat er allemaal gebeurd was tussen hen,’ laat Team Uitvaarten mij weten.

Meneer M. kwam voor zijn broer naar Nederland. Nu hij zelf dood is doet niemand iets voor hem.

*

In het gesprek met Team Uitvaarten zei de zus dat meneer M. gecremeerd kon worden. Als nabestaande heeft zij het voor het zeggen, ook als ze verder niet betrokken wenst te zijn.

Het wordt dus een crematie. De uitvaartdienst vindt om die reden plaats bij Ename Uitvaartzorg, aan de Fred Roeskeweg in Amsterdam-Zuid. Vrijdagochtend 3 januari kom ik er aan, om kwart over tien.

De eenvoudige kist met eenvoudig bloemstuk staat al klaar in het lege, stemmige zaaltje. Op een bordje bij de deur is de naam van meneer M. verkeerd geschreven. Op een scherm bij de ingang werd de naam op een andere wijze ook al foutief gespeld. Onachtzaamheid knaagt aan alle kanten.

Een Ename-medewerker heeft muziek uitgekozen. Driemaal licht klassiek. Onpersoonlijk, dus uitstekend geschikt voor deze situatie.

Na het eerste muziekstuk – iets van André Rieu – lees ik het gedicht voor dat Kira Wuck op mijn verzoek voor meneer M. heeft geschreven, zelf was ze verhinderd.

Ik leg – in het Engels – ook nog even uit wie ik ben, wat ik hier doe en vertel dat het gedicht speciaal voor hem is geschreven, in het Nederlands, dat hij mogelijk niet machtig was.

Het is vreemd om in een lege ruimte tegen een kist met daarin het lichaam van een onbekende te praten. Nog vreemder zou het zijn om helemaal niets te zeggen.

Op verzoek van de zus lees ik de Engelse versie van het Onze Vader voor. Omdat ik niet weet of meneer M. dat waardeert zeg ik erbij dat het gebed niet mijn idee is maar dat van zijn afwezige zus.

*

In de loop van de middag is het lichaam van meneer M. naar een Ename-crematorium gebracht. De zus wil de as niet hebben.

Deze week is de as van meneer M. op het strooiveld van een mij onbekende begraafplaats neergedwarreld.

Joris van Casteren.