Eenzame uitvaart #288, gedicht

*

De naald steekt
Een zeeduivel spreekt

Je vond je vader
in je eigen ader

Tuimelkruid van binnensteden
Schuimvlok zonder strand

Steeds minder
spoelde in je aan

Talm nu maar
Hier

heb je nog wat
inkt als opiaat

Joris van Casteren.

6 gedachten over “Eenzame uitvaart #288, gedicht”

  1. Dank Joris voor je toepasselijk gedicht en je verslag van overledenen met hun (weer) tragische geschiedenis…
    Sterkte met jullie eenzame uitvaarten.
    Hans ten Houten
    Leeuwarden.

  2. Door merg en been.
    Prachtig gedicht en prachtig dit leven herdacht en even opnieuw beleefd.
    Je bent goed Joris!

  3. Dag Heer van Casteren,

    De laatste twee uitvaarten en dan de condensatie in dit gedicht. Strak verwoord. Huiveringwekkend en hartverwarmend. Hard en zacht. Licht én donker.

    Maar bovenal vol mededogen voor het mens zijn. Met aandacht geschreven waarin de tijd doorklinkt. Liefdevol dus.

    En daarom ook troostrijk.

    Jeroen kooi

  4. Ha Joris,
    Mooi hoor, die beide parallelle verhalen! De dood was toch in de buurt, dus nam hij de beide dames met een kleine tussenpoos mee naar een beter leven.
    Een groot compliment verdient jouw eigen gedicht bij de dood van mevr D. over haar leven: kort, veelzeggend met weinig woorden, een leven in een dakloos huis!
    Biografie en gedichten zijn steeds twee eenheden over levens die door middelpuntvliedende krachten naar de zelfkant van het leven worden gedwongen en daar vroeg of laat de dood ontmoeten.
    Knap werk!

Reacties zijn gesloten.