Eenzame uitvaart #287, gedicht

Voor alle haften

Die alleen sterven met
mist in hun hoofd
tranen die naar binnen sijpelen
de leegte in

In jullie ogen schuilen geen vertes
van weilanden of gekleurde parasols
uitgeknipt geluk uit Ikea folders
de belofte van kaneel dat in vocht stroperig wordt

dat is hoe angst eruit ziet
je begraaft het keer op keer
tot het ontsteken gaat

je speelde je eigen bruiloft
en droomde van zilver servies
bouwde een huis zonder muren

vacuüm getrokken ijsberen
worden wolken
als je ze aan de wind geeft

Kira Wuck.

4 gedachten aan “Eenzame uitvaart #287, gedicht”

Reacties zijn gesloten.