Eenzame uitvaart #16, Den Haag

Eenzame Uitvaart nummer 16, Den Haag
M. W.
* 25 augustus 2009
† 25 augustus 2009
Den Haag, crematorium Nieuw Eykenduinen, 3 september 2009
Dichter van dienst: Gilles Boeuf

In gedachten ben ik bij de ouders van deze jongen. Overleden door complicaties tijdens de keizersnede in het ziekenhuis. Complicaties, dat is mijn woord. Ik weet eigenlijk niet wat er is misgegaan en de ouders zijn kwaad op het ziekenhuis en moeten met die kwaadheid leven. Ze willen de as van hun zoontje meenemen naar Polen maar ze willen niet bij de crematie zijn.
Het is hun leed en ik, een wildvreemde voor hen, wil hen niet in de weg staan, zeker niet wanneer ze eventueel op het laatste moment toch nog zouden komen.
Er is niemand. Henk van Zuiden en ik zitten samen vooraan bij het kistje met de witte baldakijn. Natuurlijk zijn we ontroerd door de gedachte aan dit kind dat helemaal op het leven was aangelegd. De serenade van Tjaikovski is een verjaardagslied waarmee ik hoop de geboorte van M. recht te doen. Het leed van de ouders spookt ondertussen door mijn hoofd. Je bevalt in een ziekenhuis in een vreemd land en er gaat iets mis waardoor je kind sterft. Hoe machteloos en alleen moet je je dan voelen. Is dat ook de reden dat ze er niet kunnen zijn? Omdat voor hen het ritueel dat wellicht enigszins de gebeurtenis eerbiedigt alleen in hun land van herkomst kan plaatsvinden? Draagt de crematie hier in Den Haag slechts bij aan de ontheemding die nu misschien extra voelbaar is? Ik heb natuurlijk geen idee.
Op geen enkele manier heb ik de illusie dat een gedicht van een wildvreemde de ouders nu helpt. Toch hoop ik dat de poging een ander mens recht te doen betekenis heeft. De troost die niet op z’n plaats is en die ik ze niet kan bieden, wat zou ik ze die graag bieden.
De stilte uit het gedicht is ook een stilte in mij. Uit eerbied naar de ouders die in een vreemd land hun kind verliezen en straks met de as in een urn naar Polen vertrekken.
We zijn mobiele inwisselbare werknemers zonder eigen grond onder de voeten, maar toch…..

Stilte

stilte haalt ons niet in
ze groeit aan ons
en strekt zich uit

van het geringe
komt ze omhoog

komt ze uit mij

komt ze via mijn oog
naar jouw leven

al kan het niet
we zijn elkaar geworden

jij mooie verloren jongen

twee blinde mollen
onder aarde

kilometers diep