*
Van aria naar aria –
het wachten duurt met de jaren langer,
verscheurt ons langzaam, bijna teder.
Schuifel stapvoets, hand aan de reling,
naar wat vroeger dichterbij was.
Alles staat elke dag iets verder weg.
Maakt het verschil of je een muur schildert of een doek,
zingt in het Concertgebouw of in je huiskamer?
Eronder de stilte, eronder het wit. Dromen,
van een schip, ooit vaart het weer uit, en open water,
van een vader en een zoon,
schilders, zangers.
Schuifel stapvoets en noem het lopen. Alles in orde.
Onder de dingen de vloer. Onder het taaie leven
de taaiere dood. Onder de man de man.
De laatste aria komt nooit. Fade-out.
Maar er was muziek.
Mark Boog